Պատմություն են կերտել
01.10.2019 | 00:32
Նրանք արդեն պատմություն են դարձել, որովհետև իրենք են իրենց պատմությունը կերտել` երևանյան վերջին ավելի քան կեսդարյա մտավորական Երևանի պատմությունը։ Շատերի, հատկապես ավագագույն սերնդի մտավորականների, գրողների հետ հպանցիկ մտերմությունն ինձ այսօր անմոռաց պահեր արթնացնելով է «մտահոգում»։ Նրանց կորովը ամենուր էր՝ իրենց ստեղծագործություններում և երևանյան փողոցներում, պուրակներում, սրճարաններում, որտեղ որ լինում էին՝ ոգևորանք տարածելով. կարծես քաղաքի տուֆակերտ սյունաշարերին դրվագված էր նրանց շնչառությունը...
Ահա կանգնած է բանաստեղծ, արձակագիր ՄԿՐՏԻՉ ՍԱՐԳՍՅԱՆԸ: Սարգսյանը՝ մեծ հայրենականում երիտասարդի իր արյունը ընծա բերած Դիվինիչը՝ կիսաայրված ծխախոտը ձեռքին գրողների տան դռան մոտ՝ մի քանի, նույնիսկ անծանոթ մտերիմներով շրջապատված։ Իսկ գրական-մշակութային եզակի հավաքատեղի համարվող գրողների տան սրճարանում մի սեղանի շուրջ «լռելյայն» վեճի բռնված, իրենց «հին օրերի երգերից» մեզ պատառիկներ էին փոխանցում իր լռությամբ մեզ «կազդուրող» գրող թարգմանիչ ԽԱՉԻԿ ՀՐԱՉՅԱՆԸ և նրա զրուցընկեր, հույժ տղամարդավայել, Րաֆֆու զարմից սերված՝ ՀՈՎՀԱՆՆԵՍ ՂՈՒԿԱՍՅԱՆԸ՝ Հովհաննես Արամիչը, «Ոսկան Երևանցի» և «Բոգդան Սալթանով» վեպերի հեղինակը, որն օրերից մի օր սրճարանում եռման սուրճը միանգամից «դատարկեց»՝ կարծելով, թե իր նախընտրած «Հոբելյանական» կոնյակի հերթական բաժակն է, բայց ի զարմանս շատերի անվրդով մնաց, կարծես ոչինչ չէր պատահել։ Շատերի համար գուցե և զարմանալի թվա, նա 60-ական թվականներին հնչող, երևանյան կոլորիտով շնչող երգերի տեքստերի հեղինակն էր։
Կար մարդկային տեսակի բազմազանություն. յուրաքանչյուրը իր սիրով ու ստեղծագործ նվիրումով էր գունափոխում քաղաքի գունապնակը. շատերին չեմ կարող հիշել, բայց անհրաժեշտ էլ չէ, որովհետև մտածելակերպով միակամ ու միաշունչ էին, ընդհանուր միջավայր ստեղծող, միջավայրի ոգեկիր, երբեմն փոքր-ինչ ամոթխածությունս զսպելով իմ շատ սիրելի, պատկառազդու Խաչիկ Հրաչյանին խնդրում էի պատմել Չարենցից, Մահարուց, Մկրտիչ Արմենից։ Նա ժպտում էր, ու ինչ որ այդ պահին արթնանում էր իր հիշողությունների հետնաբեմում, պատմում էր՝ իր սակավախոսությամբ իմ հետաքրքրությունը ավելի էր խանդավառվում։ ՈՒ ես մտովի «թերթում էի» Գուրգեն Մահարու «Չարենց Նամե»-ն։ Այդ օրերին ավագ գիտաշխատող էի աշխատում Չարենցի տուն-թանգարանում, և ինքը ինձ համար ավելի քան աներևակայելի էր իբրև մարդ, թեկուզ այն պատճառով, որ Չարենցն էր իրեն մկրտել Հրաչյան գրչանունով և կարծեմ «Մկանների լիրիկա» ժողովածուն էր խմբագրել-հրատարակել։ Այդ տարիների հանդիպումներից ստացած տպավորություններս ոչ միայն անջնջելի են, այլև անհավատալի։ 1988-ի համազգային զարթոնքը «յոթ սարի» հետևից աստիճանաբար գլուխ էր բարձրացնում, և գրեթե բոլորը հաճախ էին հիշում Շիրազին, Սևակին, Գալշոյանին, իսկ բուն շարժման ընթացքում ցավով նշում, որ նրանք այս օրերը պետք է վայելեին՝ նախակարապետները այդ օրերի։
Նրանք այսօր քարաքանդակ պատմություն են. ո՞վ կհավատար, որ փուլ առ փուլ ընթացող մեր ոչ հեռավոր անցյալը այսօր նախ և առաջ նրանցով է կենսունակ, և մենք տարածության և ժամանակի կորուստ ամենևին չենք ապրել ու շարունակում ենք չապրել. ես այդ օրերի իմ բավարարվածությունից տակավին անհագուրդ՝ կարծես թե մի պահ ուզում եմ ինքնախոստովանել. «կարելի էր, չէ՞, մի քիչ շուտ ծնվել»` լիարժեք բավարարվածություն ապրելու և նորովի վերապրելու համար։
Արթուր ԱՆԴՐԱՆԻԿՅԱՆ
Մեկնաբանություններ